معرفی پیاده مداری (Walkability):
با توجه به معضل فقر شدید حرکتی که در سال های اخیر در جوامع امروزی به چشم می خورد و ناشی از سبک زندگی (Sedentary Lifestyle) است، طراحان شهری، درصدد ایجاد قابلیت پیاده مداری جهت مقابله با کم تحرکی برآمدند. پیاده مداری یک از موضوعات با اهمیت در مباحث شهرسازی است که به طراحی خیابان ها و ساختمان ها و محل استقرار ارائه خدمات می پردازد، به نحوی که افراد را به تحرک و پیاده روی در طول روز تشویق کند.
پیاده راه ها و مراکز خرید پیاده، نوعی از خیابان ها هستند که در آنها وجود وسیله نقلیه کاهش یافته و یا به طور کامل حذف می گردد. این بخش ها، که عرصه را برای حضور خودروها تنگ می کنند و حضور عابرین پیاده را در اولویت قرار می دهد، مشابه با لغت اسپانیایی پلازا (Plaza)، می باشد.
هدف از ایجاد پلازاها، فراهم کردن محلی برای تردد عابرین پیاده و محدود کردن تردد خودروها در آن بخش می باشد که در میادین شهری شکل می گیرد. در نتیجه باید مسیری جایگزین برای عبور خودروها ایجاد گردد.
پیاده راه سازی پروسه ای است، که در آن فضای خیابان از حضور خودروها و دیگر وسایط نقلیه پس گرفته می شود و به تبع آن اقدامات مناسبی هم چون سنگ فرش خیابان، مبلمان شهری و موارد دیگر انجام می پذیرد. مبلمان شهری (Urban Furniture)، به مجموعه عناصری که در سطح محیط شهری، در راستای زیباسازی شهری برای استفاده عمومی ساخته می شود، اطلاق می گردد، همچون مواردی از جمله نیمکت ها، آبنماها، وسایل بازی کودکان، پله های برقی، ایستگاه اتوبوس و …
در ادامه 12 شاخص (Indicator)، جهت بررسی پیاده مداری شرح داده می شود:
1. عملی بودن (Practicability):
- سطح پیاده‌رو (Sidewalk Surface)
- موانع (Obstacles)
-
شیب (Road Slope)
2. امنیت (Safety):
- کنترل سرعت (Speed Control)
- روشنایی در جاده ها(Road Lighting)
- ایمنی در زمان عبور از تقاطع (Crossing Protection)
3. شهرسازی (Urbanity):
- عرض محل گذر (Sidewalk Width)
- میزان تردد و فعالیت (Activity)
- مبلمان شهری (Street Furniture)
4. جذابیت (Appeal):
- ترافیک (Traffic)
- بافت ساختمان ها (Building Context)
- فضای سبز (Green Area)
به کمک این 12 شاخص در 4 گروه، میتوان شاخص (T-WSI (Walking Suitability Index of the Territory را به دست آورد.
