کف کاذب Access Floor:
کف کاذب از گذشته های بسیار دور وجود داشته و مورد توجه معماران بوده است بطوری که دربعضی از آثار تاریخی به جا مانده از بناهای رومی و ایرانی، خصوصا در گرمابه های قدیمی می توان آثار آن را مشاهده کرد. اما استفاده گسترده و مدرن از آن به اواخر دهه شصت و اوایل دهه هفتاد قرن بیستم بر می گردد.
کف کاذب به سطحی گفته میشود که با توجه به قرینه بودن این سطح نسبت به سقف کاذب ، کف اصلی سازه ساختمانی نیست و جهت افزایش ارتفاع محل تردد تاسیسات برقی یا مکانیکی به کمک پایه هائی بر کف اصلی طبقات ایجاد شده است.
این نوع کف ها عموماً در سالنهای صنعتی و مراکز کامپیوتری و مخابراتی به کار می روند. هدف از به کارگیری آنها ایجاد یک پوشش مناسب جهت کابلهای برق و شبکه کامپیوتر می باشد و به عنوان کف های کاذبی که دائماً از محل خود جابه جا می شوند به کار می روند. عموماً سطح آنها از کف پوشهای مخصوص از جنس PVC یا لنولئوم، مکالئوم، فرمیکا HPL و سنگ مصنوعی پوشیده شده است.
از خواص مهم این کف های کاذب می توان به موارد ذیل اشاره کرد:
- قابلیت تحمل یک ساعت حرارت بالا در شرایط آتش سوزی بدون ریزش و بدون ایجاد دود و گازهای سمی و خفه کننده
- مقاومت در برابر بارهای دینامیک غلتشی در حدود یک تن بر هر تایل.
- قابلیت مقاومت بارهای استاتیک حداقل با ضریب طراحی 2.
- ضد الکتریسیته ساکن بودن به جهت محافظت از تجهیزات کامپیوتری.
- این نوع کف ها معمولا از مواد فلزی و یا چوب و سنگ محافظت شده با فلزات ساخته می شوند.
- از انواع رایج این کف ها می توان به انواع آلومینیومی آن اشاره نمود.
